Op dit moment zitten wij te genieten op ons balkon in Guayaquil. Morgen vliegen wij naar de galapagos Eilanden, op ongeveer 1000 kilometer van de Kust van zuid-Amerika. Deze eilanden behoren tot Ecuador.

Vandaag vroeg op voor de spectaculaire treinreis naar de Nariz del Diablo (duivelsneus). De rit ging dwars door de Andes. Om de grote hoogtes en steile bergen te kunnen overbruggen zijn allerlei kunstgrepen toegepast. De afdaling is zo steil dat haarspeldbochten niet voldeden. Om toch af te kunnen dalen, zigzagde de trein tussen wissels achtereenvolgens voor en achteruit naar beneden. Een aantal jaren geleden kon je nog op het dak van de trein zitten om van het uitzicht te genieten, maar in 2007 werden 2 japanse toeristen onthoofd door een laaghangende electriciteitskabel. Bijna beneden aangekomen raakte de laatste wagon van het spoor. Na een vertraging wist het personeel uiteindelijk de wagon weer op de rails te zetten en konden wij de rit naar beneden vervolgen.

Gisteren de donderdagmarkt van Guamote bezocht, een van de belangrijkste inheemse markten van het land. Het hele dorp leek wel een grote markt. De indianen komen te paard of met een zwaar bepakte lama uit dorpjes die via geen enkele weg te bereiken zijn. Op de veemarkt zag je meer indianen in verschillende traditionele outfits, dan op welke markt in Ecuador dan ook. Het valt op dat in Ecuador nog heel veel mensen in traditionele kleding rondlopen. Er werden onder andere schapen lama's, paarden, ezels, cavia's, varkens, groente en fruit, kleding en gereedschap verkocht. Hier vindt overigens nog de ouderwetse ruilhandel plaats. De locale bevolking bood de waren aan op en nabij het spoor. Op donderdag arriveerde een trein. Motoren reden voor de trein uit om het spoor vrij te maken. De trein heeft overigens nauwelijks Snelheid.

In de middag een hike gemaakt naar een dorpje omgeven door 45 meren. Dit is nog steeds een stukje ongerepte natuur. Hier zie je grote groepen lamas en alpacas. De locale gids was een vrouw van 85 jaar in traditionele Kleding. Zou zij de stevige bergwandeling van drie uur wel doorstaan? Als wij met deze leeftijd nog zo kunnen lopen, dan hebben wij niets te klagen. Wat een schitterend mens. Ook kregen wij uitleg over het merwaardige fenomeen van de suicide vogels dat niemand begrijpt. Ieder jaar in september vliegen honderden trekvogels het ijs koude water in en doden zich zelf hierbij.

Vanaf hier willen wij pepijn van go local en zijn team in Ecuador bedanken voor alles wat zij tot nog toe voor ons geregeld hebben. Top. Wij hopen dat zij dat op de Galapagos ook hebben gedaan, maar daar vertrouwen wij zeker op.